کد مطلب:36728 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:103

پاداش و كیفر خداوند به نیكیها و بدیها به گزاف یا به نحو اعتباری و قرار دادی نیست. این پاداش و كیفر در عالم خلقت یك معنای عینی و حقیقی دارد. یعنی جهان خلقت چنان است كه بذرهای بدی را نمی رویاند و به آنها اجازه ی رشد جاودانه نمی دهد. اما به عوض، تمام ساختمان عالم با رویش و نمو بذر نیكی موافقت و مساعدت دارد. مگر امكان دارد كه خداوند چیزی را دوست داشته باشد و آن چیز به یمن نظر محبت آمیز خداوند مبارك نشود و بركت نیابد؟

خداوند نیكوست و نیكیها را می پسندد و در نزد او هیچ چیز منفورتر از بدیها و زشتیها و پلیدیها نیست. لذا این جهان نیز به تبع وصف صاحب زیبا و زیبایی دوست خود نیكو و نیكویی پسند است. یعنی جهان نیز نیكیها را بركت و فزونی می بخشد. لذا یك نیكویی ده برابر می شود، اما یك بدی در پلیدی گاه خود می ماند تا بپوسد و از میان برود.

[صفحه 264]

صفحه 264.